Marzec 19, 2024, 03:04:02 am

Autor Wątek: Krótka historia grafologii  (Przeczytany 3731 razy)

0 użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek.

Offline LI

  • Modérateur
  • Level I
  • *****
  • Wiadomości: 440
  • Liked: 20
  • Bądź sobą, wszyscy inni są już zajęci ....
  • Grupa: A RH +
Krótka historia grafologii
« dnia: Kwiecień 06, 2012, 09:34:01 pm »
  • Publish
  • Czy wiesz, że pierwsze wzmianki o grafologii pochodzą ze starożytnego Egiptu, gdzie
    Konfucjusz wypowiedział słowa: „Strzeż się człowieka, którego pismo kołysze się jak
    trzcina na wietrze”
    ?

    Dzisiaj, analizując źródła grafologiczne, z dużym prawdopodobieństwem można wnioskować, że pismo, o którym mówił Konfucjusz posiada przynajmniej jedną z dwóch właściwości – falujące prowadzenie wiersza, świadczące o niestabilności, wewnętrznych wahaniach i niestałości autora rękopisu, lub pochylenie
    liter w wyrazach w różnych kierunkach, wskazujące na jego inwencję twórczą, ale
    jednocześnie nieprzewidywalność, niechętne stosowanie się do norm. Przyznasz, że w
    każdym z podanych przypadków należałoby się „mieć na baczności” w relacjach z autorem
    takiego pisma. Zarówno o interpretacji w zależności od pochylenia pisma jak i sposobu
    prowadzenia wierszy – później. Wróćmy do historii.
    W starożytnej Grecji próbowali badać pismo tacy myśliciele, jak Heraklit, Demetrios z
    Faleronu, czy Arystoteles, który w dziele „Physiognomia” napisał, że „najbardziej ceni
    wypowiedzi pisemne od ustnych, bo te drugie mówią tylko o duszy piszącego, a te pierwsze i
    o piśmie, i o duszy, i o sposobie mówienia” . Zakładali oni, że pismo wyraża duszę
    człowieka i poprzez nie możemy ją poznać.
    Nie ma doniesień o zainteresowaniu badaniem pisma w okresie średniowiecza (badanie
    pisma w dalszym ciągu jest dla niektórych wiedzą tajemną, czy wróżeniem – w
    średniowieczu prawdopodobnie przyznanie się do takich praktyk groziło spaleniem na stosie).
    Ponownie o grafologii dopiero w XVII wieku, kiedy to w 1611 roku ukazała się w Neapolu
    praca Prospera Aldorisiusa „Ideographikus nuntius”. Stanowi ona próbę opisu związku
    charakteru człowieka ze sposobem stawiania liter. W roku 1622 znakomity lekarz, profesor uniwersytetu w Bolonii, Camillo Baldi napisał traktat „O sposobach poznawania trybu życia,
    charakteru, albo też osobistych cech człowieka na podstawie charakteru jego pisma”.
    Wyjaśnia w nim zależności pomiędzy pismem a osobowością, wskazuje, że każdy człowiek
    pisze w szczególny, niepowtarzalny sposób, posługując się charakterystycznymi dla niego
    kształtami liter, które nie mogą być wiernie naśladowane przez innych. Myśl Baldiniego
    rozwijał francuski jezuita Flandrin, wokół którego skupieni byli uczniowie zajmujący się
    badaniem pisma (tzw. szkoła badaczy pisma istniejąca do 1830 roku). O tym, że pozostawił
    on po sobie spory dorobek z dziedziny grafologii dowiadujemy się w pracach Jean
    Hyppolyte Michona, jednego z najwybitniejszych grafologów. Nazywa się go „ojcem
    grafologii” nie tylko z powodu osiągnięć w zakresie badania pisma, ale przede wszystkim
    dlatego, że jako pierwszy nadał tej czynności nazwę „grafologia” i zdefiniował ją jako
    sztukę rozpoznawania charakteru człowieka na podstawie analizy jego pisma. Za
    przełomowe w rozwoju grafologii uznaje się pojawienie się w 1875 roku jego dzieła
    zatytułowanego „System grafologii” oraz „Historia Napoleona według jego pisma”. W tym
    ostatnim stawia się tezę, że charakter pisma człowieka zależy nie tylko od cech jego
    osobowości, ale również od warunków psychicznych, w jakich powstaje rękopis,
    usposobienia i stanu uczuciowego piszącego. Jako przykład podaje podpis Napoleona
    składany w trzech różnych momentach jego życia:

    http://desmond.imageshack.us/Himg689/scaled.php?server=689&filename=beznazwytk.jpg&res=landing
    1. podpis złożył Napoleon jako podporucznik artylerii składa podpis pod przysięgą na wierność i
    posłuszeństwo
    2. Podpis złożony w momencie szczytu sławy Napoleona4.
    3. Podpis Napoleona złożony po przegranej bitwie pod Lipskiem


    Wystarczy być uważnym obserwatorem, aby dostrzec w tych podpisach istotne różnice. Ich
    wygląd nasuwa przypuszczenie, że składając je ich autor był pod wpływem odmiennych
    emocji. W podpisie pierwszym mocne podkreślenie oznacza człowieka pewnego siebie,
    dążącego do sławy, kariery. Mocne zaakcentowanie początkowe w drugim podpisie można
    interpretować jako roszczenie sobie prawa do poważania i wskazuje na dystans, jaki dzieli
    jego autora od innych ludzi, jest przekonany o własnej wielkości, ważniejszy od innych. Ostro
    zakończone podkreślenie jest „niczym cięcie szablą, usuwające wszystko co stoi mu na
    drodze”. Ostatni podpis, zagmatwany, pokreślony wygląda tak, jakby jego autor przekreślał
    samego siebie. Można wnioskować, że jego samoakceptacja i stabilność emocjonalna w
    trakcie składania podpisu była mocno zakłócona.
    Jean Hyppolyte Michon przez lata zbierał rękopisy, porządkował je według cech i
    katalogował. Jest przedstawicielem tzw. nurtu analitycznego grafologii7, mówiąc inaczej
    grafologii znaków8. Badał pismo dokładnie rozkładając je na czynniki pierwsze. Poddawał je
    analizie biorąc pod uwagę szybkość pisania, nacisk, kształt liter, kierunek i wielkość liter,
    ciągłość wiersza i porządek – a więc te cechy, które bierze pod uwagę również współczesny
    grafolog. Główny nacisk kładł na interpretację pojedynczych cech znaków graficznych w
    sposób niezmienny, niezależnie od innych właściwości rękopisu. Przedstawił podstawowe
    zasady analizy pisma, stworzył klasyfikację cech pisma i przyporządkował im cechy
    charakteru.
    Jednym z największych uczniów Michona był Jean Crepieux Jamin („ABC grafologii”).
    Udoskonalił on system stworzony przez swego nauczyciela i ustalił główne zasady analizy
    grafologicznej (np. że należy stawiać diagnozę na podstawie nie jednego, lecz kilku
    rękopisow; że znaki dodatkowe są istotne dla interpretacji pisma tylko wtedy, gdy się
    powtarzają ) i uzasadnił psychologicznie interpretację cech pisma. Crepieux Jamin podał
    klasyfikację rodzajów pisma i zamieścił w swojej pracy ponad 600 reprodukcji rękopisów.
    Jego ważnym osiągnięciem w dziedzinie analizy pisma stała się teza o harmonii i
    nieharmonijności pisma. Zgodnie z nią, analizując pismo uwagę zwracał przede wszystkim
    na jego formę, rozmiar, nacisk, tempo pisania, wielkość, ciągłość i uporządkowanie. Crepieux
    Jamin akceptował sposób analizowania pisma zaproponowany przez Michona, jednakże
    przeciwny był trwałej interpretacji pojedynczej cechy znaków graficznych. Za najistotniejszą
    czynność w interpretacji pisma uznał ustalenie poziomu ogólnego pisma i dopiero w
    oparciu o te wnioski można analizować właściwości pojedynczych znaków. Tylko w
    poszczególnych przypadkach pojedyncza cecha może być przyporządkowana na stałe jakiejś
    właściwości charakterologicznej. Określając poziom ogólny pisma należy wziąć pod uwagę
    harmonijność pisma, dynamikę, jego rytm, organizację i kombinacyjność. Pismo o wysokim
    poziomie ogólnym charakteryzuje się wysoką dynamiką, jest harmonijne, rytmiczne, dobrze
    zorganizowane i obfite w kombinacje (5 w ustalonej przez niego pięciostopniowej skali
    oceniającej poziom pisma). Studiując temat nie znalazłam informacji o możliwości
    dokładnego rozpoznania np. jakie cechy posiada pismo dobrze zorganizowane, czy
    nierytmiczne. Wydaje się jednak, że wymienione kryteria, chociaż dają tylko ogólne pojęcie o
    ocenie harmonijności, stanowią cenną wskazówkę dla badającego pismo, kierując jego uwagę
    na obserwację pisma jako całości.
    Koncepcja Crepieux Jamina stała się bazą dla współczesnej grafologii francuskiej, ale nie
    tylko. Jej kontynuatorem jest niemiecki psycholog i filozof Ludwig Klages, okrzyknięty
    ojcem grafologii niemieckiej. Klages w pracy „Charakter pisma i charakter”
    opublikowanej w 1917r badał zależności mowy, mimiki i pisma, a za najważniejszą cechę
    rękopisu uważał rytm. Na tej podstawie określał poziom formy witalnej tzw. formniveau. Jej
    pierwszy najwyższy stopień w pięciostopniowej skali oceny poziomu formy, określał pismo
    wyważone, ukształtowane, ułożone optymalnie. Wysoki poziom formy witalnej oznacza
    oryginalność formy, ruchu, kombinacji oraz dynamizm i witalność. Niski poziom
    odzwierciedla pismo mało oryginalne, „banalne”, mało witalne, mechaniczne. Uważał, że
    każda cecha pisma nabiera zróżnicowania w zależności właśnie od poziomu formniveau. Na
    przykład: pismo pochylone w prawo może być sygnałem, z jednej, strony charakteru
    ekstrawertywnego (wysoki poziom formniveau), z drugiej zaś, braku refleksyjności (gdy
    poziom jest niski). Klages starał się o zaakceptowanie grafologii jako psychologicznej metody
    diagnozowania i to dzięki niemu grafologia w Niemczech otrzymała naukową rangę jako
    metoda diagnozowania.
    Pomimo krytyki - za rolę, jaką odgrywała w niej intuicja (dyskusyjna była na przykład
    kwestia precyzyjnego określenia poziomu formy witalnej) – koncepcja Klagesa stała się
    wiodącą w grafologii niemieckiej. Dwubiegunowość interpretacji znaków graficznych
    zaproponowana przez niego została wyraźnie przedstawiona w pracach Alfonsa Luke
    (między innymi „Jesteś taki, jak piszesz” wydana w 1984 roku). Oznacza ona, że niemalże
    każda właściwość pisma może mieć zarówno pozytywne jak i negatywne odniesienie
    charakterologiczne, a zależy to od całościowego obrazu pisma. Pismo girlandowe, może
    na przykład oznaczać, że autor rękopisu jest osobą życzliwą, dobroduszną, otwartą na
    kontakty z ludźmi, ale też może sugerować, że jest to człowiek podatny na wpływy, traktujący
    rzeczy pobieżnie, wygodny. Przy równych, estetycznie rozplanowanych marginesach grafolog
    wskaże raczej na cechy pozytywne, jeżeli zaś ogólny obraz pisma będzie sprawiał wrażenie
    nieuporządkowanego i niechlujnego – cechy negatywne. Ten prosty przykład należy
    traktować wyłącznie jako służący wyjaśnieniu kwestii dwubiegunowości interpretacji.
    Grafolog zanim wyciągnie wnioski powinien poddać pismo obszernej i wnikliwej analizie.
    Na tym tle polska grafologia przedstawia się bardzo skromnie, właściwie nie ma doniesień o
    pracach, które w szczególny, istotny sposób wpłynęły na jej rozwój, nie wypracowano też
    żadnych nowych teorii. Korzystano głównizoosiągnięć Michona, Crepieux-Jamina i
    grafologii niemieckiej (Ludwig Klages). Jednym z pierwszych przekazów o grafologii, z
    jakimi mógł zetknąć się polski czytelnik, był cykl artykułów J. Belejowskiej poświęcony
    koncepcjom Michona, publikowany na łamach „Tygodnika Ilustrowanego”, następnie jej
    praca wydana w 1892 r.: „Grafologia, nauka poznania charakteru człowieka z jego pisma”10.
    W 1904 r. ukazał się polski przekład „Podręcznika grafologii” C. Lombroso i „Grafologia w
    zarysie, czyli tajemnice piszącej ręki” L. Bidermann. W 1914 r. opublikował „Grafologię”
    znany wróżbita Szyller- Szkolnik, a cztery lata później W. Kwiatkowski „Poznaj z wyglądu
    i pisma przyjaciół i wrogów”11. Tuż przed wybuchem II wojny światowej wydana została
    praca jednego z najbardziej znanych polskich grafologów Rafała Schermana „Pismo nie
    kłamie. Psychografologia z ilustracjami”. Scherman był ewenementem na skalę światową –
    odgadywał bezbłędnie nie tylko płeć piszącego, wiek, dolegliwości i problemy, czy zamiary,
    ale też bez problemów identyfikował narkomanów, alkoholików, hazardzistów, a także
    osobników mających problemy finansowe. Opublikowano drukiem wyniki eksperymentów,
    jakie prowadził wraz z dr Oskarem Fischerem w 1916 i 1917 roku we Wiedniu. Trafność
    wniosków Schermana na podstawie analizy pisma przypisywano jednak raczej jego niezwykle rozwiniętej intuicji i zdolnościom jasnowidzenia, niż popartej naukowo wiedzy
    grafologicznej12.
    Po wojnie grafologia w Polsce rozwijała się w zasadzie wyłącznie w obrębie
    kryminalistyki w zakresie ekspertyzy pisma. Jej nurt zwany psychografologią traktowano jako
    pozbawiony wszelkiej naukowości i wiarygodności. Oto opinia W. Chłopickiego i J.
    Olbrychta zawarta w książce „Wypowiedzi na piśmie jako objawy zaburzeń psychicznych” :
    „pomijamy tu sprawę grafologii, która na podstawie analizy pisma stara się wykryć
    właściwości charakterologiczne danej jednostki (...) Pewne jej założenia nie mają
    dostatecznych podstaw obiektywnych i przyrodniczych, jak np. przypisywanie kreskom
    nadlinijnym znaczenia składników mających odzwierciedlać wyższe pierwiastki psychiczne i
    odwrotnie – podlinijnym – znaczenia pierwiastków zmysłowych, przyziemnych, podobnie jak
    przypisywanie stopniowi nachylenia pisma roli składnika emotywności.”13. Kegel podobnie,
    ponad dwadzieścia lat później, twierdził, że teorie psychografologiczne nie mogą odgrywać
    roli przy naukowym badaniu pisma.
    Współcześnie obserwujemy w Polsce zmianę nastawienia do grafologii. Pojawiło się kilka
    publikacji z pogranicza psychologii pisma i ekspertyzy. Warto wymienić w tym miejscu prace
    badawcze Tadeusza Widły, w których zajął się problematyką wykazania różnic w grafizmie
    kobiet i mężczyzn14, wyodrębnieniem cech pisma charakterystycznych dla osób
    leworęcznych15, wskazaniem możliwości wykorzystania grafologii w doradztwie
    zawodowym16. Związki pomiędzy cechami pisma a zachowaniem patologicznym badali
    miedzy innymi M.Legień17, A.Feluś18. Uniwersytet Wrocławski, od lat osiemdziesiątych
    prowadzi cykliczne międzynarodowe sympozja badań pisma. W materiałach tych sesji
    opublikowano wiele ciekawych tekstów, między innymi wspomniane już opracowania Widły
    dotyczące cech płci w piśmie ręcznym.
    Mówiąc o grafologii w Polsce nie sposób pominąć wkładu tych, którzy opierając się na
    materiałach źródłowych, w swoich publikacjach podejmują próby przedstawienia wiedzy
    grafologicznej w taki sposób, aby uczynić ją bardziej zrozumiałą dla przeciętnego czytelnika (I. Polańska, J.P. Zajączkowski, D. Tarczyński, B. Scudder). Każda z wymienionych
    pozycji może stanowić podręcznik, zawierający podstawowe informacje, wprowadzające
    czytelnika w tajniki grafologii, inspirujący do samodzielnych prób interpretacji pisma.

    « Ostatnia zmiana: Kwiecień 06, 2012, 09:37:03 pm wysłana przez Monique »